เมืองอุดัยปูร์ (Udaipur) หรือที่บางท่านเรียกแบบไทยๆ ว่า “อุทัยปุระ” เป็นหนึ่งในเมืองใหญ่ของแคว้นราชาสถาน (Rajasthan) ซึ่งเป็นแหล่งท่องเที่ยวยอดนิยมอันดับหนึ่งของแดนดินถิ่นภารตะ ที่ใครมีโอกาสได้ไปเยี่ยมเยือนแล้วมักจะหลงไหลได้ปลื้มกันไม่มากก็น้อย ของดีทีเด็ดแห่งอุดัยปูร์ที่ไม่เหมือนไม่ซํ้ากันกับเมืองไหนๆ ในแคว้นราชาสถาน(ในแง่ของการถ่ายภาพ

หากเอ่ยถึง “ลาวใต้” ขึ้นมา ร้อยทั้งร้อยก็มักจะนึกถึงภาพของน้ำตกน้อยใหญ่หลายแห่ง  รวมไปถึงปราสาทหินวัดพู มีบ้างที่ไร่และร้านกาแฟสดมากมายเป็นหมุดหมายที่ปักไว้  แต่ผมเชื่อว่าน้อยคนเต็มทีที่จะมี “ตลาดเช้า” วางไว้เป็นหนึ่งในจุดหมายของการเดินทาง อันที่จริง การเดินทางหนนี้ ก็ไม่ได้มีตลาดเช้าเป็นจุดหมายหลักหรอกครับ เพียงแต่ว่า สมาชิกร่วมทาง

“วันนี้ไปถ่ายภาพที่ไหนดี” เชื่อว่านี่เป็นคำถามง่ายๆ แต่อาจหาคำตอบที่ถูกใจได้ยากสักหน่อยนะครับ สำหรับนักถ่ายภาพที่มีถิ่นพำนักพักอาศัยอยู่ใจกลางกรุงบางกอก คือจริงๆ ในกรุงเทพฯ เมืองฟ้าอมรของเรา มันก็มีอะไรให้ถ่ายภาพอยู่ไม่น้อยหรอกครับ แต่ถ้าคุณต้องกินนอน ทำงาน หายใจเข้าๆ ออกๆ อยู่ในนี้มาตั้งห้าหกวันแล้วล่ะก็การได้ออกไปถ่ายภาพพร้อมสูด

แล้วไม่ใช่เป็นแท่งดินโด่ๆ ดื้อๆ อีกต่างหากครับ หลายแห่งถูกคนยุคโบราณเซาะเจาะเป็นบ้านช่องห้องหับ กระทั่งเป็นโบสถ์วิหารก็ยังมี แม้ในปัจจุบันส่วนใหญ่ถูกทิ้งร้าง แต่ก็มีบ้างที่ยังมีคนอยู่อาศัย และโรงแรมหลายแห่งก็นำมาดัดแปลงให้เป็นที่พักอันกิ๊บเก๋ สนองนักท่องเที่ยวโดยเฉพาะ ฉะนั้นและฉะนี้คัปปาโดเกียจึงเป็นหมุดหมายในระดับ “พลาดไม่ได้” โดยเฉพาะกับนัก

กลางฤดูฝนเมื่อปีที่แล้ว มีเหตุการณ์หนึ่งเกิดขึ้นและกลายเป็นข่าวที่เรียกร้องความสนใจสำหรับนักถ่ายภาพพอสมควรนั่นคือ “สะพานมอญสังขละบุรีถูกตัดขาด” จากกระแสนํ้าที่พัดเศษไม้ท่อนซุงมาปะทะกับตอม่อสะพานอย่างรุนแรง หลังข่าวแพร่กระจาย ผู้คนส่วนใหญ่ให้ความเห็นว่าน่าจะทำให้จำนวนนักท่องเที่ยวลดลงมากพอสมควร ซึ่งนักท่องเที่ยวที่ว่าก็น่าจะเหมา

ทิมิโซอารา (Timisoara) เป็นชื่อเมืองแห่งหนึ่งครับ แต่เชื่อว่าน้อยคนคงจะเคยได้ยิน และทราบว่ามันตั้งอยู่บนส่วนใดของโลกกลมๆ ใบนี้ ผมเองก็เพิ่งจะเคยได้ยินครั้งแรกเมื่อไม่นานมานี้เอง ตอนเดินทางไปเที่ยวประเทศ “โรมาเนีย” อย่าว่าโง้นงี้งั้นเลยครับ สารภาพตามตรงเลยก็ได้ว่า ผมรู้จักแค่ชื่อ “บูคาเรส” (Bucharest) ซึ่งเป็นเมืองหลวงของโรมาเนียเท่านั้นเองจริงๆ

เวลาผมจะเดินทางท่องเที่ยวไปยังประเทศใหม่ๆ ที่ไม่เคยไปมาก่อน หลายท่านอาจจะพอทราบกันบ้างแล้วว่าผมมักจะเดินทางกับเพื่อนคู่หูคนเดิมคนเดียว ที่ไปไหนต่อไหนมาด้วยกันร่วมสิบปิ ยี่สิบกว่าประเทศเข้าให้แล้ว หนึ่งในสิ่งที่ทำให้ผมกับเพื่อนคนนี้เดินทางด้วยกันได้เป็นระยะเวลานาน ผมคิดว่าเป็นเพราะเราแบ่งกันเลือกว่าใครชอบหรือสนใจสถานที่ไหนในประเทศ

เมื่อปีก่อนตอนที่ได้ไปตุรกีอีกครั้ง มีเมืองเล็กๆ แห่งหนึ่ง ที่ผมหมายมั่นปั้นมือไว้อย่างแน่วแน่ ว่าจะต้องหาโอกาสกลับไปเยี่ยมเยือนให้จงได้ เป็นเมืองที่อาจไม่มีความหมายสำหรับนักท่องเที่ยวชาวไทยทั่วไป หรือแม้แต่คนตุรกีเองก็อาจไม่รู้จักเมืองนี้ซะด้วยซ้ำ เพราะมันก็แทบไม่มีจุดท่องเที่ยวใดๆ ให้สนใจ นอกเหนือไปจากอัฒจันทร์หินครึ่งวงกลม หรือโรงละครกรีกโบราณ

ในห้วงช่วง 3-4 ปีที่ผ่านมานี้ กระแสความนิยมในการถ่ายภาพพุ่งสูงขึ้นอย่างรวดเร็ว ส่วนหนึ่งเป็นเพราะผู้คนทั่วไปหันมาถ่ายภาพกันมากขึ้น แถมไม่ว่าพื้นที่เหล่านั้นจะอยู่ส่วนใดของเมืองไทย สัญญาณโทรศัพท์หรือกระทั่ง wifi ล้วนมีอย่างทั่วถึง เรียกได้ว่าถ่ายปุ๊ปก็โพสปั๊ป ถ่ายแล้วโพส ดูแล้วแชร์ ทำให้ข้อมูลข่าวสารและภาพสวยๆ ของสถานที่ต่างๆ เข้าถึงทุกผู้คนอย่างรวดเร็วและง่ายดายยิ่ง

เพื่อไม่ให้เสียเวลามาต่อจากคราวที่แล้วกันเลยครับ หลังจากเดินลงเขาเข้าถึงบ้านพี่โอ๊ตริมแม่น้ำแควน้อย ทุกคนอาบน้ำอาบท่าและจัดข้าวของกันอีกรอบเพื่อให้พร้อมสำหรับการพายคายัคแบบทัวร์ริ่งเป็นเวลา 2 วัน 1 คืน ซึ่งคราวนี้เราไปกันเองได้โดยไม่ต้องมีใครนำทาง(แต่ให้พี่อีกคนขนเรือไปส่งในจุดที่ต้องการให้)